Reflexión en torno das pintadas

en diferentes edificios do patrimonio cultural

Dende a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres reclamamos o valor do patrimonio para o pobo e rexeitamos o seu secuestro por parte da xerarquía relixiosa. Denunciamos ademáis que a Igrexa Católica ten acordos co Estado a través dos que se financia e evade impostos, que incide na vida das mulleres a través dos resortes do poder e que cómpre, hoxe máis que nunca na Galiza, unha forte campaña para reivindicar a seperación Igrexa-Estado.

Somos unhas firmes defensoras da apostasía como ferramenta para a crítica da xerarquía da igrexa, que non das persoas relixosas, que contribúa a diminuír a influencia e o finanzamento de quen pretende incidir nas decisións políticas que nos afectan ás mulleres.

Para nós, mulleres activistas, o patrimonio cultural do noso pobo non é o lenzo no que expresar a nosa disconfirmidade coa Igrexa nen co sistema que a sustenta e lle dá o poder que ten sobre as nosas vidas. Mas chamamos a exercer presión social e institucional para diminuír o seu poder e a súa influencia con todas as ferramentas que teñamos ao alcance, que non danen aquello que é comunitario e que debemos preservar entre todas.

A Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres condena asasinatos machistas, violencia contra as mulleres ou o criminal sistema económico que nos devora, mas non a protesta social, mesmo cando non a compartamos en fondo ou forma. O que si facemos é animar a encher de reivindicación fachadas de espazos que si nos mancan: casas de apostas, bancos, transnacionais, espazos de explotación de mulleres, rúas, paredes e espazos públicos diversos para facer que os muros das nosas cidades berren por un mundo máis xusto.

COORDENADORA GALEGA DA MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES

Ante o asasinato de María José Aboy Guimarey en Valga

Compañeiras, hai tan só catro días todo o país vivía as manifestacións máis numerosas da súa historia. Milleiros de persoas mobilizámonos para denunciar as discriminacións, a desigualdade e a violencia que sufrimos as mulleres.

Cando aínda resoan os berros das mulleres a favor da nosa vida, a nosa independencia e liberdade, os nosos dereitos... desgrazadamente voltamos á rúa para denunciar o feminicidio da nosa veciña do municipio pontevedrés de Valga, de 43 anos, asasinada dun disparo no peito o pasado domingo polo seu marido, Javier B.F. De 46 anos, quen despóis de asasinala disparouse un tiro na cabeza. E desgraciadamente non somos tantas como o pasado día 8. Esa xornada moitas quixemos crer que outro mundo era posíbel. Que por fin tiñamos aliados dispostos a rachar co machismo, acorralar a violencia, aillar aos machistas e que as feministas somos capaces de parar tanta violencia.

María Xosé xa non está, decidiron por ela que a súa tiña que rematar. Decidiron que xa non podía gozar da vida en compañía d @s propios fillos, familia, e amigas.

Mas aquí estamos novamente, somos teimudas, sairemos ás rúas as veces que faga falta até conseguir que toda a sociedade galega repita o histórico 8 de marzo e de unha resposta similar e igual de contundente fronte aos feminicidios.

Os asasinatos machistas non son loucura, son control. Control da vida das mulleres, dos nosos desexos, do noso tempo. Nós non temos valor como suxeitos para os machistas porque non somos máis que un instrumento ao servizo dos desexos masculinos, do patriarcado e do mercado, tres patas que fan de nós, as mulleres, vidas prescindíbeis. Somos a propiedade privada que se pode vender, mudar, usar, manipular e explotar. Podemos ser agredidas, violadas e asasinadas, porque se encargou moi ben o sistema de sinalarnos e atopar adxectivos adecuados para xustificar os seus actos criminais, somos malas, putas, provocadoras, malas nais, malas mulleres, malas fillas... calquera excusa serve para xustificar asasinarnos, tamén a enfermidade.

Nos vindeiros días escoitaremos que non constaban denuncias previas de violencia. Posibelmente depositaremos parte da culpa na muller que non denunciou e non en todas as persoas que dun ou doutro xeito compartían espazos cun asasino e non viron tampouco o perigo nen fixeron nada para impedilo. Porque é preciso que dunha vez por todas poñamos o foco da atención no violento, no maltratador, no asasino e non nas vítimas.

Política, mercado, publicidade, prensa, tv, películas, novelas, xeran un imaxinario de posesión e de dominación do home sobre a muller, que fai que calquera de nós poidamos ser aquelas nas que se materialice a supremacía masculina, a masculinidade hexemónica dominante. Todas aquelas persoas que negan a violencia machista, ou ben que a xustifican negando que o único motivo dos asasinatos é o patriarcado, é cómplice de cada asasinato.

Necesitamos máis medios para protexer aquelas que denuncian si, pero é fundamental arrincar de raíz a ideoloxía que permite que existan: esiximos coeducación nas escolas e formación en xénero para profesionais da medicina, para profesionais da xustiza, en definitiva, formación en todos os ámbitos. Xa temos nomeada a violencia. Agora toca loitar verdadeiramente contra ela cos medios suficientes. As mulleres non somos persoas para outros, reclamamos sermos persoas de pleno dereito, a violencia que padecemos ten que ser a primeira prioridade das políticas dos nosos gobernos. Xa está ben de que o sistema político e económico utilice a violencia que padecemos para que sigamos sendo cidadás de segunda. Cidadás que se ocupen dos traballos non remunerados que sosteñen a sociedade.

Estamos na rúa porque é urxente que dunha vez por todas se faga unha cobertura dos feminicidios con perspectiva de xénero, que se abran discusións sobre o machismo e a violencia nas escolas. Porque é preciso que se aborde desde idades temperás a violencia de xénero, que se combatan os estereotipos, que se cuestione o poder, as relacións, a violencia machista, que se fale das opresións, dos privilexios de xénero, de educación sexual nas escolas e aulas deste país.

Estamos na rúa porque urxe considerar a violencia machista como problema social e político de extrema gravedade. Estes asasinatos non poden ser considerados como un máis dunha longa lista de feminicidios. Non podemos asumir a cotidianidade dos asasinatos machistas cando nos últimos cinco anos, máis de medio cento de galegas foron asasinadas por mor da violencia machista. Máis de 800 no estado español.

Porque aínda que desde as filas da dereita neguen a realidade dos feminicidios, e pretendan amosar que son asasinatos que se dan entre calquera xénero ou no ámbito doméstico, o certo é que os presos por violencia machista son o terceiro maior grupo nos cárceres do estado: actualmente hai case vinte mil reclusos por esta causa, fronte a once mil por homicidios.

Queremos poder ser libres. Para circular pola noite, para andar soas polas rúas, para separarnos das nosas parellas sen medo a que nos maten. Estamos fartas da violencia mas tamén da resposta das institucións ás agresións machistas.

Esiximos que a Lei Galega de violencia de xénero sexa efectiva, esiximos recursos e un compromiso de vontade real para acabar co terrorismo machista. Non queremos máis mulleres asasinadas. Non queremos pésames, non queremos minutos de silencio, non queremos loito. Queremos que non haxa ningunha muller máis asasinada.

Estamos aquí para amosar a nosa raiba contra a violencia machista que nos asasina. Para que toda a sociedade entenda que é a nosa vida a que esta en perigo. Que non lle pertencemos, nen nós nen a nosa vida, a ninguén. Que podo ser eu a próxima, que podes ser ti.

Que non imos ficar caladas. Que seguiremos saíndo ás rúas tras cada asasinato machista. Farémolo todos os dias que sexan necesarios, esixindo xustiza, loitando pola igualdade e polo respecto, contra os valores patriarcais que perpetúan e consolidan na sociedade esta violencia que nos atravesa.

Querémonos Libres! Querémonos Vivas!

E seguiremos en marcha, ata que todas sexamos libres!

Este enderezo de correo-e está a ser protexido de programas autómatas de envío de correo non sedexado, precisas activar o JavaScript para velo | @MMMGaliza | marchamundialmulleres

#Feminicidio #Valga #QuerémonosVivas #feminismogalego #machismomata#MMM #nenunhamenos

8 de marzo: a urxencia do feminismo anticapitalista

Hai máis de 100 anos que o 8 de marzo é a principal data reivindicativa do calendario feminista. Esta longa traxectoria actualízase en cada lugar do mundo e en diferentes momentos da historia como un instrumento da acción e da loita colectiva das mulleres. Na Galiza de hai 100 anos, un 8 de marzo as mulleres da comarca de Ferrolterra iniciaban unha revolta fronte aos tiranos e os caciques polo pan e unha vida digna, ao berro de “Temos fame, abaixo os acaparadores”. Xa entón as mulleres traballadoras amosaban ao pobo o camiño da revolta.

Sabemos que hai moito máis tempo que as mulleres son parte da loita pola emancipación e xa resistían e construían alternativas ás moitas formas de dominación. Reunir as diversas mulleres de todo o mundo en torno dunha data é esencial para construír un suxeito político colectivo que ten raíces e historia e que coloca a igualdade a liberdade como eixos de loita.

Neste 2019 as galegas enfrontamos unha fenda salarial dun 21,5% e o 37% das traballadoras non acadan o salario mínimo. A temporalidade, ocupamos o 77% dos traballos parciais, e a precariedade, o 48% dos contratos asinados por mulleres duran menos dun mes, converten as mulleres galegas na face da pobreza no noso país. As nosas pensionistas teñen de media 10 anos menos de cotización que os homes e un 36% das desempregadas non percibe nengún tipo de subsidio por desemprego. As mulleres galegas traballamos ademais no sector dos servizos, o 87% das asalariadas mulleres estan neste sector, que é un dos de maior perda de dereitos laborais, o que converte a conciliación en papel mollado na nosa realidade diaria.

Os recortes da chamada crise empregados para o axuste das perdas do sistema financeiro e das grandes empresas tamén golperaon en maior medida as mulleres no noso país alá onde foron aplicados: recortes en programas de prevención e atención ás mulleres agredidas, recortes dos programas relacionados coa educación e a crianza, recortes na sanidade que repercuten nos tratamentos específicos relacionados coa saúde das mulleres, desmantelamento de políticas públicas de igualdade e vivenda, exclusión social e pobreza. O 94% das axudas a través das rendas de inserción social para familias monoparentais en Galiza son para mulleres.

Vivimos nos últimos anos unha ofensiva do capital transnacional sobre os nosos territorios que tamén impactan gravemente no noso pobo e na vida das mulleres. A destrución do medio e a explotación dos recursos naturais trae consigo a destrución dos modos de vida e a economía tradicional que serven de apoio a miles de mulleres para enfrontar o impacto do capitalismo e da súa economía depredadora. Esta ofensiva depredadora da minería e o extractivismo tamén tivo en fronte a organización e a loita das mulleres na defensa do territorio.

Todos estes datos económicos evidencian que a alianza patriarcado capital continúa a pór en risco a vida das mulleres e os territorios e require dun confronto social e institucional que teña no feminismo unha das súas ferramentas imprescindíbeis.

Neste 2019 as mulleres temos moito polo que loitar. Nun estado cada día máis antidemocrático asistimos ao crecemento de sectores conservadores e a súa influencia na política e na economía. Devolver as mulleres aos roles tradicionais é a proposta deste sector consevador para xustificar o recorte dos servizos públicos. Desde quen defende limitar o dereito ao aborto para que nazan obreiros até quen propón eliminar os programas de igualdade para manter a explotación das mulleres no ámbito doméstico. O capitalismo, o patriarcado e o racismo manteñen deste xeito as mulleres nunha situación de desigualdade con menos acceso á renda e aos dereitos.

Tamén observamos que o feminismo se amplia e enraíza, virou unha axenda xeral da sociedade e non só dos movementos feministas organizados. Hai múltiples grupos e formas de actuar, mas tamén contidos comúns que pasan por recoñecer o carácter patriarcal e racista do capitalismo e a centralidade da axenda do coidado, a importancia de defender a diversidade afectivo-sexual, a necesidade de afirmar valores democráticos e formas horizontais de poder e a importancia da autoorganización das mulleres. Neste sentido, a creación do espazo de Galegas 8M, feminista e anticapitalista para aglutinar ao feminismo anticapitalista que acredita na autoorganización e na axenda propia do feminismo galego é unha oportunidade para aprofundar nestas cuestións.

Mas fronte a este crecemento hai unha reacción do mercado para incorporar o ideal de liberdade e igualdade. Basta ver a linguaxe feminista empregada en propaganda de roupa e cosméticos vinculada ao 8M polas mesmas empresas que explotan o traballo e a vida das mulleres ou os apelos á participación na folga de mulleres de persoeiras vinculadas ao capital e ao poder. Isto banaliza e tira radicalidade ao feminismo, como sabemos o mercado tenta facer do feminismo o “novo espírito” do capitalismo global. Pretenden converter o noso movemento político en máis un obxeto de consumo asimilando non só a estética senón tamén esa parte da mensaxe máis desvinculada da crítica profunda do sistema capitalista.

A Marcha Mundial das mulleres fai unha crítica integral ao actual modelo e aposta por un feminismo antisistema que se opoña á actual orde capitalista, patriarcal, racista, heteronormativa e colonial. Sabemos que esa aposta non é fácil nen cómoda, mas é a máis coherente coa nosa defensa dunha sociedade con novas relacións, con outras formas de organizar o traballo, de garantir a substentabilidade da vida e onde exista espazo para novas subxetividades baseadas na autonmía e a igualdade. Sabemos tamén que o horizonte de transformación e formas de loita constrúense en cada momento analizando o contexto e como as forzas dominantes operan, por iso neste momento na Galiza a loita pola democracia, polo dereito dos pobos a decidir o seu futuro, pola soberanía alimentar e a defensa do territorio e contra a explotación capitalista son eixos esenciais da axenda do feminismo para crear unha axenda de mobilización e transformación social.

Neste empeño de construír un feminismo que transforme o mundo e a vida das mulleres a afirmación do carácter anticapitalista, antipatriarcal e antirracista do feminismo é esencial para construír unha sociedade diferente que coloque a vida no centro.

Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres

8 de marzo de 2019

#NenPatriarcadoNenCapitalismo #Xubilacións #Desigualdade #FendaNasPensións #Empobrecidas

#FeminismoParaVivir #MulleresQueMudanOMundo