[ 23 Setembro ] DÍA CONTRA A EXPLOTACIÓN SEXUAL E TRÁFICO DE MULLERES E NENXS

No mundo, a abolición da escravitude, data de principios do século XX. Sen embargo, a trata de persoas no mundo sigue sendo un negocio moi rendíbel e sófrena principalmente ás mulleres e nenas, nun 80%, sendo maiormente para a explotación sexual.

No século XXI, nos países que se autoproclaman no mundo como exemplo de democracia,dereitos da cidadanía… seguen existindo escravas explotadas sexualmente. Non de xeito escondido ou soterrado, senón diante dos nosos ollos nas rúas, en pisos, ou en clubs nas estradas. Algo tan inmundo e desapiadado convive connosco sen límites nas nosas cidades e vilas. A sociedade e as administracións toleran esta situación e miran cara outro lado, actuando só cando a súa presencia é molesta ou a exhibición é demasiado evidente, reprimindo na maior parte dos casos ás vítimas e sen menoscabar os privilexios dos opresores.

O estado español é o primeiro consumidor europeo de prostitución, sendo consumidores un 39% de homes. Este porcentaxe non é inocente, queremos poñer o foco nos consumidores, nos que antepoñen os seus desexos a toda ética, nos que asumen que as mulleres están no mundo para o seu servizo. Cando falamos de prostitución ou de trata, os que demandan, os que alimentan este negocio inxente, fican nun cómodo segundo plano, exentos de toda responsabilidade. Son homes cos que convivimos, pais, fillos, veciños, amigos… e sen a súa demanda este comercio inhumano non existiría.

Dende colectivos feministas e de loita contra esta lacra levase reivindicando dende hai anos unha lei integral para as vítimas de trata e unha maior protección e dotación de medios para as prostituídas. Que non sexan precisas denuncias previas das vítimas para as actuacións, que estas teñan unha maior seguridade e protección para elas e as súas familias, alternativas e programas de axuda... Na realidade asistimos a escasas e mornas actuacións contra redes e proxenetas, á frecuente connivencia de poderes públicos cos propios proxenetas e a vítimas totalmente desprotexidas á vista de todo o mundo. Repetimos, non están agochadas, están a vista de todo o mundo.

Como sociedade, cómpre unha resposta urxente e sen físgoas contra este mercado escravista e misóxino: Esixir que se actúe e lexisle con contundencia contra algo que non podemos aceptar e normalizar no noso entorno.

Pacto de Estado: a favor da loita contra a violencia mais contra acordos de partidos sen debate no feminismo de base.

Dende a Marcha Mundial das Mulleres defendemos o traballo na fronte institucional para garantir leis e políticas públicas que den resposta ás nosas demandas sociais e políticas mas non asumimos a axenda institucional marcada polos acordos entre partidos como a nosa axenda prioritaria.

O movemento feminista abriu debates de fondo que agora intentan ser pechados nun debate orzamentario dun acordo que se pediu con boas intencións e acabou servindo para que un goberno da dereita reaccionario e adicado estos anos a combater os dereitos das mulleres tirase unha foto e conseguise un “acordo histórico” que en pouco ou nada fixo avanzar os nosos dereitos.

As mulleres galegas, ademáis, conseguimos grazas á organización do noso movemento feminista, lexislacións máis avanzadas que as que hoxe se plantexan no “Pacto de Estado” e negámonos a dar pasos atrás e rebaixar as demandas do feminismo para dar cabida á dereita nun acordo que naceu sen orzamento e co compromiso de cumplimento de quen non cumple nen sequer as leis que xa temos en marcha. Un acordo que contempla 200 millóns de euros ao ano para a loita contra as violencias cun goberno estatal que invirte 7.000 en políticas militares.

Case un ano despóis de rubricar un acordo partidario, no que non houbo ningún mecanismo para o debate de base e as aportacións dos diferentes movementos feministas, faise máis evidente que nunca que asinar un “Pacto de Estado” coa dereita machista que rebaixa continuamento os orzamentos para a igualdade só podía ter un resultado: o fracaso. Mas ese fracaso é de quen asina o acordo non dun movemento feminista cada día máis mobilizado e activo que reclama unha transformación radical do sistema e non apenas pactar coa dereita un marco estrutural da violencia que rebaixa as nosas aspiracións.

A coordenadora galega da Marcha Mundial das Mulleres quer lembrar tamén que grazas á loita feminista no noso país temos unha lexislación (Lei 11/2007, do 27 de xullo, galega para a prevención e o tratamento integral da violencia de xénero) que recoñece a violencia machista fóra do fogar e da parella e a diversidade de violencias que existen, cousa que non fai o “Pacto de Estado”. Ou que separa o proceso xudicial e de denuncia das prestacións e servizos para as mulleres que sufren violencia e mesmo o recoñecemento das violacións e a violencia sexual como violencias machistas algo que tampouco se dá no “Pacto de Estado”. A lei galega xa contempla a formación para as profesionais da xustiza que hoxe tanto se reclama a nivel estatal.

Para as mulleres galegas “O Pacto de Estado” esixe pouco da Xunta de Galiza, que é quen ten a responsabilidade e as competencias en materia de igualdade e un actor principal imprescindíbel para a loita polos dereitos das mulleres e contra as violencias que sufrimos e que debe asumir máis responsabilidade da que lle outorga este acordo estatal.

As mulleres galegas temos un marco político e legal que ten unha situación de partida mellor que a estatal e é nese camiño que debemos continuar avanzando, mobilizándonos e reclamando. Solidarias co resto do estado mas non permitindo que os acordos globais coa dereita nos fagan dar pasos atrás ou nos impoñan unha axenda que hoxe non é a nosa. Precisamos máis orzamento para as políticas de igualdade e para que se cumplan as leis, e por iso cremos imprescindíbel que o debate lexislativo se centre na lei galega e na necesidade do seu cumplimento, un marco avanzado que, de terse cumplido, incluiría xa grande parte das medidas agora pactadas no estado.

Chamamos a construír un debate de base nas nosas localidades e no noso país en torno desta e doutras cuestións e a construír unha axenda propia froito desas reflexións coletivas e análises das nosas condicións de vida e do marco político, social e lexislativo que xa temos acadado e no que aínda resta tanto por mellorar.

DIVERSAS E ORGULLOSAS. ORGULLO LGTBIQ+

Un ano mais, dende a Marcha Mundial das Mulleres queremos apoiar o día do orgullo LGTBIQ+ .

É preciso reivindicar neste día, como no 1969 se fixo en Stonewall en Nova York, e en tantos outros lugares se fai todos os días, como o día do orgullo: orgullo das diversas afectividades, orgullo da diversidade de corpos e sexualidades. Porque aínda que a sociedade heteropatriarcal impón con violencia, invisibilización e discriminación un só xeito de ser e sentir, dentro de nós ondea unha bandeira de seis cores que nos inspira liberdade e emponderamento.

O colectivo de lesbianas, gais, transexuais, bisexuais e Intersexuais segue a sufrir en todos os países do mundo distintos grados de acoso, violencia, discrimación e censura. En sociedades que se autodenominan libres, seguen a prender mensaxes de odio cara sexualidades ou identidades diferentes das que marca a norma heteropatriarcal. Asistimos a suicidios de persoas que non soportan a opresión a que as somete a sociedade, que coa súa intolerancia comete verdadeiros asasinatos sociais.

Seguimos en pé nesta loita por acadar dereitos básicos que se reflicten nas escolas, nos ámbitos laboráis, nas institucións, nas rúas... e que afectan a todos os ámbitos da vida das persoas. Ser parte do colectivo LGTBIQ+ segue a ser delito en moitos países do mundo e aínda que non estea prohibido nun papel segue a ser silenciado e discriminado nas sociedades que presumen de progresismo. A relixión, moi presente no noso sistema educativo, reprime e estigmatiza as sexualidades e afectos libres e diversas, por iso reivindicamos unha educación laica e que inclúa de xeito transversal contidos feministas educar axeitadamente na diversidade e no respecto as orientacións afectivo-sexuais e identidades de xénero das nen@s.

Parécenos que as escolas son unha ferramenta fundamental de transformación desta situación e dende as que debemos traballar valores igualitarios e integradores. Mais os continuos acosos que sofren menores nos colexios e institutos reflicten con grande crueza que neste ámbito non se está a educar axeitadamente na diversidade e no respecto as orientacións afectivo-sexuais e identidades de xénero das nen@s. Sendo un inferno para el@s un entorno que debería servir para reforzar a súa personalidade e formación. Por iso denunciamos reformas educativas que buscan unha maior presenza das relixións nas escolas e que promoven sociedades máis insolidarias e reaccionarias.

A loita contra a homofobia, lesbofobia, e transfobia debe extenderse a todos os eidos da sociedade: educación, familia, política, medios de comunicación... para rematar coa terrible inxustiza de ver mermados os teus dereitos como persoa, ser rexeitad@ ou incluso agredid@ por algo propio da túa liberdade persoal. Reivindiquemos, pois, este día, como un día de loita, mais tamén, como un día de orgullo e dignificación da diversidade afectivo-sexual, das diferentes indentidades de xénero e sexuais e da estrutura familiar escollida libremente.

Por todo isto, convidámoste a participar nas actividades organizadas pola Asociación Nós Mesmas en Vigo co gallo da celebración deste día e desfrutar de proxeccións, obradoiros, exposicións, música e poesía nos días do 19 ata o 28 de xuño.

#feminismo #LGBTQI #diversidade #dereitos #activismo #reivindicación#festa

Un ano máis chega o día do ORGULLO LGTBIQ, con unha programación ampla, para festexar a diversidade, que a felicidade acádase vivindo como se sente, amándose de xeito libre, relacionándose sen tabús e formando a familia que se soña. Máis é un traballo diario de denuncia, reivindicación, concienciación, visibilidade, de mudar un sistema que presupón que todXs somos heterosexuais, como o veñen facendo as compañeiras da  Aso Nosmesmas.

Parabéns!!!